I

tüketiyorum duygularımı da…
her geçen gün
her yağan yağmur
yüzünden eksiltmede
simsiyah ifrit fikrimi
şimdi yurt edinmede
yalnızken kaçamazdım
yüzünün aydınlığına kapılar kapanırdı da
cehennem kabuslarını kamçılayan yıldırımlara
yağan yağmur olurdu yüzün

(nerden yetiştiğini hiç anlayamamışım)
(gel, demişsin de sanki duyamamışım)

ki yüzünün aydınlığı büyütüyordu bizi
ki yüzünün aydınlığı büyük ve onurlu kılıyordu bizi
(sen de görsünler sıradanlık içinde büyük olmayı)
çiçeklere öykünüp çiçekleri kıskandırıyordu yüzün!
topluyordu, dağıtıyordu yüzün
çaresizliğinde güçlü
güçlülüğünde çaresiz!!
yüzün
sonsuz bir ayna gibi
Sen istediğin için
tutuşturunca yüreğimi
acemi bir yağmur olup yağan yüzün
(çocuk, bırak ne çıkar bir yangından!)
çocuk yüzün, çocuk kalası yüzün
yüzün
İçimin davetsiz ferahlığı!

II

yaşam boyu yıkılışlarımı anlatamadım sana
ne çok isterdim sana anlatmak anlatmak
ve dinleyen susan gözlerinde susmak
susmaların en güzelini susmak isterdim

III

hüzün toplayıp dağıtmaktan yorgun bedenim
denizleri, bulut olup yağan sular besler
kendi olan suları kendinden olan suları besler…
Karelere bölüp sakladığım
yokluğunun sığınaklarında
yeniden yeniden tükettiğim her şey
sadece tükeniyor…
senli olan her şey
öksüzlüğünü kuşanmış karşımda duruyor

IV

Sen olmayınca
geniş bir suskunluğun eşiğinde şimdi
zaman
siyah bir kedi bakışı kadar
adsız
zaman
siyah bir kedi bakışı kadar
tanımsız
bir heykelden geriye kalan parçalar gibiyim
biçimli ve anlamlı olan her şeyden artakaldım
ayaklar altındayım
sıradanım, o kadar sıradanım ki
olağanım o kadar olağanım ki
giderek bütün adlarımı anlamlarımı yitiriyorum
bütün sıradanlığımı takınıp seni bekliyorum
umarsız bir çocuk saflığı içinde
annesinin dönmeyeceğini bile bile, döneceğine inanan
ve umudunu annesine inancıyla birleştiren çocuk
gözlerini ufuklarda gezdiren ve yoran çocuk
uzaktan biri andırsa annesini
yüreğinin hoplamasına sevinen çocuk
bununla yetinen çocuk
gözleri yorulunca mı uyur çocuklar?

Bursa – 12.07.2005