Leyla’dan yoksun bir çöl vahasında
Akıttım gözümde biriken sen kırıntılarını
Ve onlarla yıkadım ruhumun günahkârlığını
Sonra kan buğulu yüreğimle yağdım ansızın toprağına
Toprak seni yeşertti, seni büyüttü sen bilmedin

Henüz kar yağmamışken kentin kirli sokaklarına
Zindan zifirisi gözlerin yağdırdı üzerime bir kar beyazı ıstırabı
Ay geceye sevdalı sürüklenirken peşinden sonsuza
Senin için ödünç almıştım semanın bütün yıldızlarını
Karanlığın çıldırtan yalnızlığında, seni sordum seni haykırdım aleme
Ama sen duymadın, sen bilmedin

Ve sen bilmedin bu katil şiirlerin sana yazıldığını
Uçsuz bucaksız yangınlara üfürülen soğuk bir rüzgarın sen olduğunu
Bilmedin turnaların kanadında hep seni, hep seni taşıdığını
Ateşin senin için yakıldığını, çarmıhın senin için gerildiğini
Yusuf’un atıldığı kuyunun sen olduğunu
Sen bilmedin, sen bilemedin