Mor, eflatun, beyaz yelkenliler.
Düşlerimizden gelip geçtiler.
Denizlerimiz limansız, dalgalar yaşamsızdı.
Akköpükleri avuçlamayı, boşuna bekledik.
Bahar yellerine katıp sesimizi,
sevda türküleri söyleyemedik.
martıların çığlıklarında, hüzünlerimizi dinledik.
Alsancak’ta öksüzdü günbatımları.
Dolunay, Datça’da bizsiz parçalandı.
Bir yerlerde yağmurlar yağdı,
minik serçemin kanatları ıslandı.
Günışığı kiraz dallarında asılı kaldı.
Biz, alaca karanlıklarla yetindik.
Boğaz gecelerinin gel-gitlerinde.
Mavinin kızıla, sarının ışıltıya kestiği,
yakamozların üzerinde,
avuçlarımız sırıl sıklam, kanter içinde,
bir sahilden, diğerine, hiç yürümedik.
Gökyüzünün mavi olduğunu hep bilirdik.
Üstümüze kurşunileri biz serdik.
Bir beyaz buluta sere serpe uzanmayı,
günışığıyla körkütük sarhoş olmayı,
Maviş bir yıldızın steplerinde,
ağırlığımızdan arınıp sevişmeyi,
öylesine istedik, öylesine istedik ki.
Ama ne sarhoş olabildik,
ne de sevişebildik.
Çırpındık, sadece çırpındık belki.
Karaya vurmuş, umarsız balıklar gibi.
Kanatları kırık güvercinlerdik.
Uçmayı bir türlü beceremedik.
Oysa, biz aşkı da iyi bilirdik.
Yelkovanlara söz geçiremedik.
Dünyayı doğudan, batıya da döndüremedik.
Damar damar kazınmıştı ayrılıklar alnımıza.
Kıyıdan kıyıdan geçip gittik.
Kimbilir, belki de sevmeyi bilemedik.
Ya da, yaşamayı beceremedik.