Dolunay’a

Ben burda harap, garipken
Nerelerdesin kim bilir?
Belki yeni bir aşkın koynunda,
belki en derin hüzün kuyusunda.

Güneşi istemiştin eskinden,
Veremeyince vazgeçmiştin..
Ben güneşi;
kahvaltı vaktine denk getirdim…

Vazgeçmek;
Her sözlükte de var bu kelime,
her yürekte de…
Seni gören gözler,
yüreğe bağımsızsa tabi..

Pas tutmuş bir yüreğim,
Eskimiş ellerim,
Göremeyen gözlerim,
sensiz bir ben var şimdi..

Ve sensizlik tedavisi,
halâ bulunamadı…

İstanbul – 14.08.2005