Artık sayfalardan toplanmış bir hayat defteri
Benim hayatım bu işte
Bilmiyorum neden böyle
Ama mecburiyetten yaşıyorum
Bir gün sonra karşıma ne çıkar bilmiyorum
Hayatımdaki en zor günler bu günler olsa gerek
Acılar, haksızlıklar, kısa süren mutluluklar, telaşlar, karmaşık duygular
Bunların hepsi vardiyeli çalışıyorlar ruhumda
Sıra hangisine geldiyse
Bedenim bir boşlukta
Ruhum ise onun esiri oluyor
Hayat böyle devam edip gidiyor
Upuzun bir yol devam edip gidiyor
Yolda giderken kıyıda köşede kalmış
Yeni bir hayat bulsam diyorum kendi kendime
Hem de en acele şekilde
Ne kimsenin beni tanıyacağı
Ne de benim kimseyi tanıyacağım bir hayat mümkünse

Her gün ayrı bir hüzün tadı yüreğimde
Acılarımı yakardım gecelerde
Yenilerinin çıkacağını bile bile
Yaşıyorum yarın ne olacak bilmeden
Ne olabilir ki en kötü ihtimalle
Elbet bir gün bitecek hayat defterim

Tıpkı bir ölü gibi yaşadım
Yüzümde içimdeki acıların resmi
Etrafımda sevmek zorunda olduğu için seven insanlar
Yolumu karanlığa iten zorluklar var
Başı olmayan sonlar
Yalnız bırakan kalabalıklar
İçimde sönmeyen yangınlar
Ömrümdeki başlıca hatıralar bunlar
Geride kalanlar ise koca bir hiç

Hayat defteri ne zaman biter bilmiyorum
Belli ki dert ne zaman biterse o zaman
Kendimi bir yalnızlık şarkısı gibi hissediyorum
Hayatında hiç yalnız kalmayanların anlamadan sözlerini dinlediği bir şarkı
Kim bilir yalnızlık belki benim suçum
Ama sanki sonu olmayan bir uçurum

Hayat defterinin her sayfasına
Son sayfammış gibi imza atıp ismimi yazacağım
Hayatın kendisinin her gününü de
Son günümmüş gibi yaşayıp mutluluğu kalbime kazıyacağım…
Ne olursa olsun mutlu olmaya çalışacağım…