Boğazın en gergin köprüsü benim.
Bir yanım Anadolu’ya,
Bir yanım Rumeli’ye uzanmış.
Üzerimden arabalar geçiyor yığın yığın.
Ortaköy’de bir cami çağırıyor ölümü.
Ben böyle miydim senin ellerindeyken?
Yazık! Bir tek gemiler anlıyor halimden.
Çığlığı vapurlara bulaşmış,
Bir cenaze kalkıyor
Yorgun yüreğimden.

ޞimdi git diyorsun.
İçimdeki ateşi görmezden gelip,
Bedenimden sıyrıl git.

Mehtabının kızıllığı benden…
Yangınım sana geldiği günden İstanbul.
Seni içime onunla çekiyorum.
Otobüslerin camlarından haykırıyorum sana.
Gözümde yaşlarla yalvarıyorum.
İstanbul sen uzaklaştıkça,
Ben sana geliyorum.

Vapurlar damarlarımda akıyor.
İstanbul, o sana emanet.
Sende güzel ne varsa,
Ondan sana biliyorum.
İstanbul sen uzaklaştıkça,
Ben sana geliyorum.