Yokluğundan kalma sızılar bunlar.
Büyük yaraların ardından kalanlar.
Bilmediğin ve hiç bilmeyeceğin.

Gece yarılarında aniden sıçramaların,
Sabahlara kadar seni sayıklamanın,
Her yağmurda seni dilemenin
İzleri.

Kimse bilmedi seni ne çok sevdiğimi.
Sen bile.

Baharda kuşlara söyledim,
Göçüp gittiler.
Yazın suya anlattım,
Buharlaşıp gittiler.
Son çarem kar taneleriydi ki
Sen üzerlerine basarak gittin.
Sana gücendiler,
Söylemediler.

ޞimdi çok uzaklarda bir yerdesin
Bilmediğim.
Dönmeyeceğin bir yerde.

Yaralarım her geçen gün büyüyor.
Sızısı biraz daha artsa da
Ölene kadar hayattayım.
Sen dönene kadar hayattayım…