Pınarıma…

gözlerimin gördüğü her yer ufkun olmuş…
ve sarmış ufku altın sarısı saçların…
ya da bazen puslu tepelerin doruklarında gözlerin…
gözlerin geçeleri doğacak güneş misali imkansız…
yüreğim kaymış sana…
kocaman adımlar atan minicik ayaklarımla…
sana koşuyorum, kaderin beni tutan kollarıyla…
beni geri çevirme demiyorum biliyorum…
ben belki de imkansızı istiyorum…
sen kaderle yorulmuşken kan ter içinde…
bir yudum misali susuzluğunu dindirmek istiyorum…

İstanbul – 03.11.2004