Üç küçük çocuktu onlar.
Elleri narin, gözleri mahmur.
Bir düşün uyanişiydi her biri.
Açligin ve hüznün ortasindayken yüreklerimiz.
Bir meltem gibi dagitirlardi karanligi.
Okyanusta tahtadan bir sandaldi sohbetlerimiz.
Savrulurduk, bir o yana, bir bu yana.
Ve Nazim’in dizelerini basarak geçerdik kiş günlerini
Daglara bakarak çekerdik halaylarimizi.
ޞapkasini salladiginda Ula’li delikanli
Bir tohum daha ekilirdi topraga.
Çogu zaman yarida kalirdi masallar.
Devrimle tamamlanirdi çünkü.
Veda etmek yoktu bizde
Bir yil da geçse bin yil da geçse ayni kalirdi dostlugumuzun sicakligi.
En son kahpe bir otobüsün bugulu camlarindan baktim onlara.
Ve içimden fisildadim usulca.
Ayrilan yollardir sadece.
Yüreklerimiz hep yanyanadir…