Dökülürse sonbahar yaprakları,
Bil ki o kadar dökülüyor içimden mutluluklar.
Hep bi parça acı bıraktı gidenler.
Ayrıldığı vakit ağaçlar,
ellerinden tuttukları yapraklardan.
Ben de o vakit ayrıldım,
ellerinden tuttuğum sevdiklerimden.
Biliyor musun?
Mevsimlerle eş tuttum kendimi.
Güzü geçirdim zor bela, şimdi mevsim kış.
Bu sefer daha sert esti rüzgarlar.
Düşen her bir kar,
parçalara böldü sanki yüreğimi
Önce kalbimi korudum soğuktan.
Senin sevginle sardım etrafını,
sıcacık oldu birden.
Ellerimi birleştirdim sımsıkı,
sanki senin ellerini tutuyormuşçasına.
Ve başladı kar
Senin hayalinle kapattım gözümü.
Çömeldim, başımı dizlerimin üstüne koydum.
gözyaşlarım dondu yanaklarımda.
Çaresiz bekliyorum kışın geçmesini.
Dedim ya, mevsimlerle eş tuttum kendimi.
Ama yalnız iki mevsim var bende.
Sonbahar ve kış.
Diğer ikisini,
sen yokken kaybettim.