“İstiklal caddesinin
ara sokaklarından birindeki bir kafe’de oturup
göz bebeklerinin içindeki
gönüllü hapis “ben”i izlerken
her şey daha güzeldi” diyorsam
bir sebebi var.
ya da bir tren garında
bankta oturduğumuz
ve ayrılığın metalleşip vücut bulduğu vagonlara
insanların haline acıyarak
baktığımız günleri özlüyorsam..

gün son demlerini yaşarken
Moda sahillerinde,
çay bardağını tuttuğun elinden
daha sıcak olduğunu hissettiğim elinin
dokunuşunu arıyorsam hala
mutlaka bir sebebi var.

gideceği yeri bilmeyen
beyaz karanfiller topluyorsam
yoluma çıkan her çiçekçiden
dilimde eski bir şarkıyla seni hatırlatan.
ve beni tek anlayan
ve halime gülmeyen yokluğunsa hala
bir tanem
kapattıysam kapılarını hayal dünyamın,
tıkadıysam kulaklarımı sevda masallarına artık,

içinde adın geçen
bir sebebi var…