Gezintiye çıktım elifba içinde bu gece,
Gözüme takıldı, her bir kelime, her bir hece.
Kimisi eğri büğrü, kimisi de tepe taklak,
Her birini düzelterek, yeniden yazmak gerek.

Babın anlamı kapıdır, Hak yola açılmalı,
Hakkın nizamına evvel oradan geçilmeli.
Baktım menteşeleri bükük, kenarları kalkık,
“Be”yi ele alarak adam gibi çizmek gerek.

Camilerimiz döndürülmüş panayır yerine,
Uçaklar sürter olmuş zayıf minarelerine.
Orta yerleri kalaslarla odunlarla dolmuş,
“Cim”lerin noktalarını çıkarıp süzmek gerek.

Zalimler ezdikçe şişmiş, semirdikçe azmışlar,
Zulümleri kanun gibi kitaplara yazmışlar,
Gözleri ve dudakları o kadar büyümüş ki…
“Zı”ları yola çekip hak gücüyle ezmek gerek.

Binalar kat kat olmuş, zinalar artık aşikar,
Dizi filimler; zaniye yıldız, zani sanatkar,
Saysın sayısını, yedikçe hakkın sopasını
“Ze”nin hassas noktası düşüp, sırtı tozmak gerek.

Sirkat malı açıktan açığa pazara inmiş,
Helal kazananlar küçücük bir köşeye sinmiş,
Hırsızlarla sultanlar sarmaş dolaş, bir olmuşlar,
“Sin”lerin dişini söküp, direğe dizmek gerek.

Hak nizama, doğruya lâ, lâ, diye yaklaşanlar,
Batılı arkasına alıp hakka dikleşenler,
Kafalarını gerçek yerine kondurmak için,
“Lamelif”i ayağının üstüne düzmek gerek.

Melikler şişmanlamışlar, mazlum halkın sırtında,
Faiz silindiri eziyor tefeci kartında,
Hep “mim”lerin, “fe”lerin gözlerini bantlayarak
İki yanından kollarına girip gezmek gerek.

Karunların keyfi keka, yığmış mal üstüne mal,
Milyonlarca aç insan, sanki onlar için hammal,
ޞu “kaf” harfinin sırtındaki yükleri alarak,
Kanun çıkarıp kalın derisini yüzmek gerek.

Neredeyse unutmuşlar Rasüllerin yolunu,
Ayrık otu doldurmuş yolun sağını solunu,
Buyruğu önünde eğilip, “ra”yı omuzlamak,
Ne tarafa işaret ettiğini sezmek gerek.

Her işin doğrusunu bilmeye “elif” tarifmiş,
Temsil ettiği her mana “elif” gibi zarifmiş,
“Elif”in bulunduğu makam merkez alınarak,
Elifbayı düzenleyip yeniden yazmak gerek…

İstanbul – 27.04.2004