alır götürürdü geceyi rüzgar
karanlığın siyah saçlarını
ölümün sarı saçlarına katarak

bir çocuk ağlardı
suskun gecede karanlığı yırtan

bir sel olup akardı
ve rüzgar dolaşırdı kapı tokmaklarında
ölümün habercisi gibi

yağmur pencerelerde oynarken gelirdi ölüm
aynada kendimi ararken gelirdi
ve bir ağıta dönüşürdü
soluk gecelerde
çocuğun karanlığı yırtan sesi