aşka kara çalan arsız çağda
bahçeler de yağmalandı
yanlışın çoğaldığı kat kat
gökyüzünü kuşlara dar eder

yaşamak üzerine ne çok söz
ah hiç dinmedi bu uğultu
vakit akşam yine eve doğru
kalbine dön diye çağırır

gül aydınlığında dost sohbeti
ışık devşiren hiç usanmadan
nihayetinde putları kırar ya
sözlerden kalan birce muştu