Ben bir yol çocuğuydum
ve yolumun bitişini düşünmedim hiç,
hiç düşünmedim nereye varacağımı.
(ne kadar gerekliydi ki menzilim )
Ve birden seni buluverdim yanıbaşımda.
Birdendin
Rüyaydın;
uyandığımda bitmedin.
Gözlerimden öptü yüzün.
Gözlerine hasret dudaklarım.

Ben bir yol çocuğuydum.
Yolları bildim kendi avucum gibi.
Seni bilmedim bilmem gerektiğinde.
Gemiler yüzdüre bilirim saçlarında hiç kuşkusuz.
Bütün aklımı varlığına boyaya bilirdim.
“Seni sevdim”; böyle yalın söylenmemeliydi,
dilin bir kelimesi olmalıydı anlatacak.
Susma Gülesen söyle birşeyler;
gideceğin yolu söyle bana,
gidişinde bu suskunlukla bıraktığın kederleri.
Tanı beni Gülesen, bil neler yaparım.
Bir avuç yel kalır yüzümde sen giderken.
Bakarım…

Ben bir yol çocuğuydum.
Köprüleri severim; köprülüleri.
Severim köprülerin nehirlerini.
Bir köprü hikayesinde,Gülesen.
Sen Gülesen; beni hiç düşünmedin
Yollarda, köprü; nehri varsa köprüdür,
köprü seni bulursam köprüdür.
Gülesen tanı beni;dağın adını taşıdığımı adımda
dağın kokusunun koktuğunu tenimde,
ve senin gözlerini öptüğümü düşlerimde bil.
Bil benim efelere ve diğerlerine kahraman dediğimi.
Unutma ki zamandır en hain olan.
Yiğit yüreği aşka yenilir.
Umuttur bizi böyle dik tutan.
Seni sevdiğimi mutlaka bil.

Ben bir yol çocuğuydum.
Hiç anlatamadım kendimi uzun uzun.
Seni anlatmalıyım herkese.
Hem herkese hem uzun uzun.
“-Ben Gülesen’i tanıyorum,
işte budur altı buçuk milyar içinde farkım benim”
bunlar benim dizelerim olmalı,
sana okumalıyım saçlarından sarkıp.

Ben bir yol çocuğuydum.
Sıcak çok sıcak bir yolculuk.
Ama değil güneş,değil ateş.
Bu sıcaklık senin yüreğinin.
Irmak giriyor düşlerime sana yaklaştıkça.
Beni tanı;
çayı, bölüşmeyi ve kardeşliği
bil nasıl sevdiğimi insanları ve seni.

Ben bir yol çocuğuydum.
Esirgeme selamını benden.
Seni sevmeyi en çok ben hak ediyorum,
ekmeğin hikayesi gibi.
Gel geç buralardan beni düşün.
Ölüm haberimi verme kuşlara,
tanı beni ve sev, yapabildiğin kadar.