doğdum umutsuzluğun ortasında
yağmurlu bir günde
sonbaharın ilk günleri
ağlamayı, gülmeyi, konuşmayı bilmeden
onu bildim
-merhaba dünya ve yoksulluk- dedim
dört yaşımda kaybettim babamı
daha o yaşta gördüm bir ölü insanı
solan çicekleri, toprağın neşesini,
dökülen gözyaşlarını ve mezar taşında ki soyadımı
-toprağın bol olsun baba- dedim
kimi çocuklar top oynarken
ben savaştım soğuk gecelerle
kimi çocuklar anne diye bağırırken
ben “simit-mendil” diye bağırdım
geçti minicik ellerime paralar
-al senin olsun anne- dedim
onyaşımda okumayı söktüm
hayatın daha da boktan olduğunu gazetelerden gördüm
oniki yaşımda yalancı aşkımı tanıdım
gözler, sözler savruldu havalara
hayaller tek kurtuluş
ama yine yoksulluk yine yoksulluk
-seni seviyorum yalancı aşkım- dedim
onaltıma doğru şiir yazdım
hayat okulu kapattı cahilliğimi
aşkımı ve kendimi döktüm kağıtlara
tabi ki yoksulluğumu da
-tek dostum şiirlerimdir- dedim
onsekizimde adam saydı beni hayat
halbu ki ben onunla çoktan tanıştım arkadaş
ama kimin umrunda
sırtımda ki yoksulluk
-çoktan adam oldum ben arkadaş- dedim
yirmibeşimin ilk günlerinde yendim bu acımasızlığı
yine geldiği gibi yağmurlu bir günde
vucudum topraklar arasında beyaz çarşafa sarılı
ellerim birbirine bağlı…
-güle güle ben- dedim