Bir garip oldum yine
Ama yine bu akşam
Gece ve gündüz çok anlamsız yaşamda,
Onları bile bir birinden ayıramıyorum artık.
Hep bir uyuşukluk hali,
Sanki sürekli sarhoş gibiyim
Uçurum kıyısında bir yaşam benimkisi
Belkide bir yaşamamım yok.
Ne fark eder.
Hangimiz çok mutluyuz ki?
Küçük bir pencereden ibaret belkide
Kilidi kırık açılmayan bir cam.
Yada cam bir fanus içinde yaşıyoruz.
Gördüğümüz, istediğimiz,
Azuladığımız hiçbir şeye ulaşamıyoruz.
Kırmızı güller, sarı… Ya da…
Her neyse işte,
Onlar bile farklı farklı,
Ama biz bir olmak çabalıyoruz.
Ooofff ayrılıklar ve de vedalar.
Çok yakıyorlar canımı.
Hüznü bir, mutluluğu bir,
Hatta ölümü bile aynı anda yaşıyor insan.
Kimsesiz bir çocuk gibiyim bu akşam, yapayalnız.
Hüzün dolu, gözleri yaşlı bir çocuk
Garip ama gerçek yaşanıyor bu şehirde.
Oluklara dökülen kanlar tek bir yere gidiyor,
Orasıda hiç bir yere…
Peki nereye, nereye gidiyor bunca şey.
Sen, peki ya sen, peki ya ben nereye.
Hızlı ama sessiz bir yerlere gidiyoruz hepimiz.
Gidiyoruz da, hiç birimiz nereye olduğunu bilmiyoruz.
Ne yazık; bir şeyleri bilmemek.
Sonu olmayan ucsuz bucaksız bir semanın çocuklarıyız.
Yalnızlık her yerimizi anlamsızca sarmış.
Birilerinin dedikleri gibi
Çılgın kalabalıklarda yapayalnızız.
Yapayalnız…

Gemlik / Bursa – 12.02.2004